Historia betonu w pigułce

Dzisiejszy beton towarowy to mieszanka kruszyw, cementu, wody i wielu różnych domieszek. W wyniku dodania wody cement zaczyna wiązać mieszankę, która twardnieje i staje się materiałem równie wytrzymałym, co naturalne skały.

Egipcjanie jako czynnika wiążącego używali kruszonego gipsu, Rzymianie zaś zaprawy wapiennej. W Rzymie dodawano do betonu także pyłu wulkanicznego, który sprawiał, że materiał stawał się wodoodporny, a także starte cegły lub płytki poprawiające własności wiązania betonu.

Początek ery betonu

Najstarsze ślady stosowania betonu w budownictwie datuje się na 7000 r. p.n.e. W Izraelu odkryto budowle, w których z betonu wykonano podłogi oraz fragmenty ścian. Podobne podłogi występowały w rybackich chatach z 5600 r. p.n.e. na terenie Serbii, ale to Rzymianie do perfekcji opanowali używanie betonu w budownictwie.

Już w IV w. p.n.e. potrafili wznosić betonowe konstrukcje. Rzadką zaprawę wylewali między dwie murowane kamienne ściany, a do środka wrzucali gruz z kamienia i ceramiki. Sztukę wytwarzania betonu Rzymianie prawdopodobnie przejęli od Greków, którzy z betonu wytwarzali spoiwa hydrauliczne w swojej kolonii we Włoszech.

W I w. p.n.e. beton był już powszechnie stosowany do budowy fortec, świątyń, portów, falochronów, pomników, dróg i akweduktów. Można go było dowolnie formować, więc zaczęto budować z niego łuki i kopuły. Najbardziej znane zabytki wzniesione przy użyciu betonu:

• kopuła Panteonu,
• termy w Karakalli,
• kościół na Ostrowiu Lednickim – średniowieczna świątynia w Polsce,
• latarnia morska Eddystone w Plymouth z 1756 roku.

źródło i zdjęcia: Keramzyt System